Halucynacje

</3

      Weszła do pokoju i rozejrzała się ślepo. Mechanicznymi ruchami odwiesiła torbę na wieszak i zdjęła buty, aby nie rysować paneli, ani nie brudzić ukochanego przez nią, fioletowego i puszystego dywanu. Łyknęła i popiła. Dla zabicia czasu, schematycznymi ruchami, zaczęła sprzątać nieistniejący bałagan. Zrozumienie, że przestawianie przedmiotów nie ma tu najmniejszego sensu, zajęło jej kilkadziesiąt minut. Usiadła na fotelu i ukryła twarz w dłoniach. 
      "Proszę bądź, proszę bądź, proszę bądź..." - powtarzała jak mantrę w myślach, zaciskając mocno powieki tak długo, aż...
      Drgnęła. 
      Z wyraźną niepewnością rozsunęła delikatnie palce i bardzo powoli otworzyła jedno oko. Jej serce zatrzymało się na moment, a ułamek sekundy później biło już z zawrotną szybkością. Uśmiechnęła się, na początek delikatnie, aby jej radość nie zaburzyła wyobrażenia, ale później nie wytrzymała i wygięła wargi w sposób, w jaki nie robiła tego od bardzo dawna. 
      Zerwała się z miejsca i szybkim krokiem ruszyła w jego stronę. Siedział na łóżku, wpatrzony w swój telefon i całkowicie nieświadomy jej ekscytacji. Opadła obok niego, wyrwała mu komórkę z ręki, położyła na stojącej niedaleko komodzie i wyszczerzyła się do niego. Spojrzał na nią groźnie jednak całkowicie go rozbrajała, więc oboje wybuchli głośnym śmiechem. 
      Zaczęli rozmawiać, siedząc niedaleko siebie i gestykulując, a ona momentami milkła, jedynie napawając się jego niestałą obecnością, lecz on ściągał jej uwagę patrząc na nią z wyrzutem. Szybko go przepraszała i wszystko wracało do normy. 
      Siedzieli tak kilka godzin, aż wydał się jej nią zmęczony. Nie chciała zajmować mu życia... chociaż ona chciała być jego życiem... Mimo wszystko wiedziała, że nie jest, a on nie jest jej. Zamknęła więc oczy, i objęła się ramionami. 
      - Dziękuję Kochanie - szepnęła tracąc to nieznajome, ale jakże przyjemne i upragnione, ciepło.
      Uniosła powieki. Leżała na dywanie przyciskając kolana do klatki piersiowej. Czerwone oczy piekły ją od gromadzących się łez, jednak nie chciała pozwolić im swobodnie płynąć po policzkach i żłobić oznaki słabości. Ostatkami swoich sił zamykała emocje, upychała je za prowizoryczną ścianą z kartonu, która niegdyś była potężnym murem. 
      Zaśmiała się gorzko. 
      Pokój był pusty



~ przecież nie można mieć wszystkiego, za to nic...jest darmowe